Do pracy nad odbudową zniszczonego wojną Wrocławia zabrano się z dużym rozmachem. Na przestrzeni kilkunastu lat prowadzono prace rekonstrukcyjne i projektowano nowe obiekty. Stawiano nowe budynki mieszkalno-usługowe na ul. Wita Stwosza i ul. Łaciarskiej oraz rekonstruowano zabytkową ulicę Psie Budy.
Projektem, , który stał się wizytówką ówczesnego Wrocławia była rozbudowa placu Nowy Targ. Podczas wojny większość architektury dziedzińca uległa całkowitemu zniszczeniu. W latach 50. i 60. wzniesiono wokół niego nowe budynki mieszkalne. Powstały one według projektu zasłużonych oraz wielokrotnie nagradzanych wrocławskich architektów – Ryszarda Natusiewicza, Włodzimierza Czerechowskiego oraz Anny i Jerzego Tarnawskich. Owocem wieloletniej pracy nad tą częścią miasta było wybudowanie ponadprzeciętnie wytrzymałych bloków, które znajdują się w użytku do dziś. Do ich budowy wykorzystano kruszywo
z gruzu pozostałego po wojnie.
Zrezygnowano ze stylu kamienic w Rynku czy Placu Solnym na rzecz funkcjonalności oraz modernizmu, który w tamtym okresie był symbolem zmian społecznych i poprawy bytu społeczeństwa.
Nowy Targ – strona wschodnia. Porównanie stanu 1945 – 1970. źródło: https://fotopolska.eu
Przy rekonstrukcjach wiekowych obiektów architektonicznych stawiano natomiast na zachowanie ich tradycyjnego wyglądu. Jedną z wizytówek tej idei jest, Kamienica Pod Złotym Jeleniem znajdująca się na Rynku pod numerem 44. Ta średniowieczna budowla została zniszczona pożarem w wyniku działań wojennych. Architekt Miastoprojekt Witold Skowronek podjął się próby odrestaurowania zabytku. Projekt architekta Skowronka zakładał zachowanie czteroosiowej elewacji kamienicy oraz przywrócenie układów otworów okiennych ze zmianami nawiązującymi do stanu sprzed XIX wieku. W 1954 roku prace zostały zakończone z pozytywnym skutkiem, a Kamienica pod Złotym Jeleniem do dziś jest jednym z elementów składających się na wyjątkowy krajobraz wrocławskiego Rynku.
Kamienica pod Złotym Jeleniem, 1954 r. źródło: https://fotopolska.eu
Przedsięwzięciem zrealizowanym przez ówczesne Miastoprojekt Wrocław, na które szczególnie warto zwrócić uwagę jest odbudowa Klasztoru Pobernardyńskiego. Po wojnie zachowało się wyłącznie 40% tego średniowiecznego zespołu kościelno-klasztornego. Za remont w pełni odpowiedzialny był wybitny architekt działający na terenie Wrocławia – Edmund Małachowicz. Był laureatem wielu odznaczeń, w tym najbardziej prestiżowej polskiej nagrody architektonicznej – Honorowej Nagrody SARP. Stworzył on oraz koordynował projekt rekonstrukcji klasztoru. Prace odbywały się w latach 50. i 60. Między murami zespołu budynków umieszczono Muzeum Architektury. Zabytek zachował gotycką atmosferę za co Małachowicz został wyróżniony w roku 1966 przez ministra budownictwa.
Klasztor pobernardyński. Skrzydło południowe w czasie odbudowy. 1958 r. źródło: https://fotopolska.eu